Σήμερα το απόγευμα είναι το πρώτο μου ραντεβού για ψυχοθεραπεία και από την ώρα που ξύπνησα νιώθω ένα ανεξήγητα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Σκέφτομαι να το ακυρώσω γιατί πως θα πάω για συνεδρία αν δεν νιώθω καλά σωματικά; Όμως αν το ακυρώσω μπορεί να συμβεί το ίδιο με την τελευταία φορά που το ακύρωσα και δεν κανόνισα ποτέ εκ νέου ραντεβού μέχρι που πέρασε αυτός ο ένας χρόνος και νιώθω ότι πια πνίγομαι στις σκέψεις μου οι οποίες είναι λες και με βυθίζουν σε μια κινούμενη άμμο που όλο με τραβάει προς τα κάτω και αδυνατώ να βγω στην επιφάνεια. Χρειάζομαι ένα χέρι να με βοηθήσει και να με τραβήξει προς τα πάνω γι’ αυτό επέλεξα την ψυχοθεραπεία ως αυτό το χέρι βοηθείας καθώς πλέον το νιώθω ξεκάθαρα πως χρειάζομαι βοήθεια και δεν παίρνει άλλη αναβολή.
Όλον αυτόν τον χρόνο που μεσολάβησε από το προηγούμενο ραντεβού που ακύρωσα συνειδητοποίησα ότι μάλλον φοβόμουν αφενός να αντιμετωπίσω τις σκέψεις μου εκφράζοντας τες ανοιχτά σε κάποιον και αφετέρου αγχωνόμουν μη τυχόν και οι κοντινοί μου άνθρωποι που θα το μάθουν θα με αντιμετωπίζουν διαφορετικά πλέον ως ‹‹ψυχικά άρρωστο άτομο›› και ίσως απομακρυνθούν. Γι’ αυτό και προσπάθησα να το αντιμετωπίσω μόνη όλο αυτό το διάστημα με κάποιες συζητήσεις με φίλους και οικογένεια αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσα, καθώς ούτε να εκφραστώ απολύτως ελευθέρα μπορώ και όσο καλές και να είναι οι συμβουλές τους δεν αρκούν για να με βοηθήσουν. Άλλωστε σκεφτόμουν ότι αν επρόκειτο για κάποιο θέμα υγείας σωματικής θα πήγαινα κατευθείαν σε γιατρό και δεν θα καθόμουν επί ένα χρόνο να κάνω συζητήσεις επί συζητήσεων παίρνοντας συμβουλές από μη ειδικούς καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την υγεία μου. Και αφού στην περίπτωση της σωματικής μου υγείας δεν θα διαπραγματευόμουν το να πάω σε γιατρό γιατί το κάνω στην ψυχική μου υγεία; Οι εξετάσεις μου ήταν εξαιρετικές όμως τι να το κάνω όταν δεν έχω όρεξη να σηκωθώ από το κρεβάτι και αποφεύγω συνεχώς οποιαδήποτε δραστηριότητα και συναναστροφή με ανθρώπους πέρα από κάποιες αναγκαίες περιστάσεις που δύσκολα μπορώ να αναβάλλω. Οπότε ήρθε η ώρα να κάνω κάτι και για την ψυχική μου υγεία όπως τόσα χρόνια κάνω και για την σωματική.
Ωχχ! Με όλες αυτές τις σκέψεις πέρασε η ώρα και πρέπει να τρέξω για να προλάβω το ραντεβού! Ουφ! Ευτυχώς τα κατάφερα δεν το ανέβαλα και έφτασα και στην ώρα μου!!! Μπαίνοντας μέσα στο ιατρείο αντικρίζω μία ευγενική γυναικεία παρουσία με ένα τόσο ζεστό χαμόγελο και κατευθείαν όλο το άγχος και το σφίξιμο που ένιωθα εξαφανίστηκαν μονομιάς και στην θέση τους εμφανίστηκε η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η συνεδρία. Κάθομαι λοιπόν αναπαυτικά σε μια όμορφη καφέ πολυθρόνα και ξεκίνησα να μιλάω για όλα αυτά που έχουν συμβεί και που σκέφτομαι τον τελευταίο χρόνο. Στο μυαλό μου φάνταζε τόσο δύσκολο το να μιλήσεις τόσο ανοιχτά σε έναν άγνωστο άνθρωπο για σκέψεις που και συ ο ίδιος ντρέπεσαι να τις εκφράσεις φωναχτά πόσο μάλλον σε έναν άνθρωπο που φοβάσαι μη τυχόν και σκεφτεί κάτι επικριτικό καθώς δεν σε ξέρει καθόλου. Όμως η αλήθεια είναι πως όχι μόνο δεν ένιωσα καμία επίκριση αλλά ένιωσα μια ζεστασιά και μια οικειότητα με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην δυσκολευτώ να μιλήσω αλλά να μην καταλάβω καν πως πέρασε η ώρα! Μετά από πολύ καιρό ένιωσα τόση μεγάλη ανακούφιση που δεν μπορώ να το πιστέψω ότι με κατακλύζουν κάποιες θετικές σκέψεις συγκριτικά με πριν που όλα χαοτικά ήταν «μάυρα» στο μυαλό μου. Πραγματικά ανυπομονώ για την επομένη συνεδρία και τώρα που έκανα την αρχή και είδα ότι εν τέλει είναι κάτι περισσότερο ανακουφιστικό παρά τρομακτικό δεν θα το αναβάλλω!!!
Ι.Θ.
